در فارسی، کلماتی مانند "فرمانروای مستقل" و "فرمانروای مختار" به لحاظ نگارشی و معنایی درست هستند. در زیر نکاتی درباره‌ی استفاده و نگارش این کلمات آورده شده است:

1. استفاده از صفات:

   • "مستقل" و "مختار" به عنوان صفات توصیفی به کار می‌روند و هر دو مفهوم توانایی خودمختاری و عدم وابستگی را منتقل می‌کنند. بنابراین می‌توانید از هر یک بسته به منظور خود استفاده کنید.

2. نحوه نوشتار:

   • کلمات ترکیبی مانند "فرمانروای مستقل" و "فرمانروای مختار" باید به صورت یک کل نوشته شوند. از فاصله یا خط تیره بین آنها استفاده نکنید.

3. نگارش صحیح:

   • در نوشتار رسمی و ادبی، توصیه می‌شود از نثر ساده و روشن استفاده کنید. مثلاً: «او یک فرمانروای مستقل است» یا «آن فرمانروای مختار در تصمیم‌گیری‌های خود آزاد بود.»

4. تنوع معنایی:

   • در متن‌های ادبی یا تاریخی، ممکن است "فرمانروای مستقل" به معنای سلطانی باشد که تحت هیچ قدرت خارجی قرار ندارد، در حالی که "فرمانروای مختار" ممکن است به معنای کسی باشد که در تصمیم‌گیری‌های داخلی دارای آزادی عمل است.
5. نکات نگارشی:
   • اطمینان حاصل کنید که به قواعد نقطه‌گذاری، مانند استفاده از ویرگول و نقطه در انتهای جملات، توجه کنید.
   • در صورت نوشتار متن‌های طولانی، دقت کنید که از تکرار صفات پرهیز کنید و تنوع زبانی را حفظ کنید.

با رعایت این نکات، می‌توانید جملات و متون خود را به‌طور مؤثری نگارش کنید.