اسفند

کلمه «اسفند» در زبان فارسی به ماه دوازدهم سال اشاره دارد و در نوشتار و گفتار فارسی نکات نگارشی خاصی دارد:

1. رایج و صحیح: کلمه «اسفند» به طور معمول به صورت «اسفند» نوشته می‌شود و در مکالمات روزمره نیز مشهود است.

2. حروف بزرگ و کوچک: در نوشتار رسمی، از حروف کوچک استفاده می‌شود، به ویژه زمانی که در یک جمله قرار می‌گیرد. اما در عنوان‌ها یا متن‌های خاص ممکن است از حروف بزرگ استفاده شود.

3. ایستگاه زمانی: هنگام اشاره به تاریخ، معمولاً کلمه «اسفند» به عنوان نام ماه آمده و همراه با عدد روز و سال بیان می‌شود. به عنوان مثال: «سی ام اسفند ۱۴۰۲».

4. نحو و صرف: این کلمه عدد و تعدد را به خود نمی‌گیرد. برعکس، به تنهایی به عنوان یک اسم خاص و مستقل در جمله به کار می‌رود و به شکل‌های مثلاً «اسفند گذشته» یا «اسفند آینده» می‌تواند ترکیب شود.

5. کاربرد: اسم «اسفند» به تنهایی ممکن است در متون ادبی، محاوره‌ای یا رسمی به شکل‌های مختلفی بیان شود، مثلاً: «در اسفند هوای سردی حاکم است».

6. نکات نگارشی: هنگام نگارش متون، دقت کنید که با ضمائم دیگر یا نشانه‌های نگارشی (مانند ویرگول، نقطه) به درستی در کنار کلمه «اسفند» قرار گیرد.

با رعایت این قواعد، می‌توان به درستی و زیبایی از کلمه «اسفند» در متون فارسی استفاده کرد.