اسم خاص به کلماتی اطلاق می‌شود که به نشانهٔ خاصی از یک شخص، مکان، یا چیز منحصر به فرد اشاره دارند و معمولاً با حرف بزرگ آغاز می‌شوند. در فارسی، قواعد و نکات زیر برای استفاده از اسم‌های خاص وجود دارد:

1. نحوه نوشتن: اسم‌های خاص همیشه با حرف بزرگ شروع می‌شوند. برای مثال: «حسین»، «ایران»، «تهران».

2. استفاده از علامت‌ها: اگر اسم خاص شامل عنوان یا صفت باشد، معمولاً این صفت‌ها با حروف کوچک نوشته می‌شوند، مگر اینکه خودشان اسم خاص باشند. به عنوان مثال: «دکتر محمد علی» یا «محمود احمدی‌نژاد» (در اینجا "دکتر" با حرف کوچک نوشته می‌شود).

3. ترکیبات اسم خاص: در ترکیب اسم‌های خاص با اسم‌های دیگر، اگر اسم خاص نام‌دار باشد، ممکن است قواعد خاصی برای جدا کردن یا ترکیب آن با دیگر نام‌ها وجود داشته باشد. مانند «میدان آزادی» یا «خیابان انقلاب».

4. توجه به زبان: در مواردی که اسم خاص به زبان‌های دیگری وارد شده باشد، قوانین ممکن است متفاوت باشد. برای مثال، نام‌های خارجی ممکن است با قواعد خاص خودشان نوشته شوند.

5. نقش در جمله: اسم‌های خاص می‌توانند به عنوان فاعل، مفعول یا complemento در جمله به کار بروند. مثلاً: «تهران پایتخت ایران است».

6. کلماتی که به زبان فارسی آمده‌اند: برخی از اسم‌های خاص که به زبان فارسی آمده‌اند، ممکن است به دلایل تاریخی، به شکل خاصی نوشته شوند. برای مثال: «فردوسی» یا «شمس تبریزی».

با رعایت این قواعد و نکات، می‌توان در نوشتار فارسی استفاده درستی از اسم‌های خاص داشت.