کلمه "قرآن" در زبان فارسی و از نظر نگارشی و قواعدی چند نکته مهم دارد:

1. نوشتار: کلمه "قرآن" با حرف "ق" آغاز می‌شود و معمولاً به صورت پیوسته و بدون فاصله نوشته می‌شود.

2. علامت‌های نگارشی: در متن‌های رسمی و نوشته‌های کلامی، معمولاً "قرآن" با حروف بزرگ نوشته نمی‌شود، مگر در ابتدای جمله یا در عنوان.

3. تلفظ: تلفظ صحیح "قرآن" به صورت "qor'ān" است، و حتماً باید به تلفظ صحیح آن توجه کرد.

4. استفاده از حروف اضافه: در فارسی، وقتی از کلمه "قرآن" استفاده می‌شود، معمولاً از حروف اضافه به شکل‌های مختلفی چون "در قرآن"، "از قرآن" یا "به قرآن" استفاده می‌شود.

5. تأکید بر احترام: در نوشته‌ها و مکالمات مرتبط با قرآن، باید به احترام این کتاب مقدس توجه داشت و از عبارات مناسب و محترمانه استفاده کرد. به طور خاص، در محاورات و نوشته‌هایی که به قرآن اشاره دارند، معمولاً از عنوان‌های خاص مثل "قرآن کریم" استفاده می‌شود.

6. نکوکاری در نوشتار: در نوشته‌های علمی یا مذهبی، توصیه می‌شود که به آیات یا سوره‌های قرآن اشاره‌ شود و در این موارد باید به دقت به منابع و مآخذ اشاره کرد.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی و با احترام به کلمه "قرآن" پرداخته و از آن در نگارش و گفتار استفاده کرد.

1. قرآن کتاب مقدس مسلمانان است و برای آن‌ها منبعی از هدایت و آموزه‌های اخلاقی به شمار می‌رود.
2. بسیاری از مسلمانان به مطالعه و تلاوت قرآن به طور روزانه اهمیت می‌دهند تا روح خود را تغذیه کنند.
3. فهم معانی عمیق قرآن می‌تواند به ما کمک کند تا در زندگی روزمره به انتخاب‌های بهتری دست پیدا کنیم.