در زبان فارسی، قواعد نگارشی و نحوی برای کلمات مختلف وجود دارد. کلمه "قرآن" به عنوان یک اسم خاص و مقدس نیاز به دقت در نگارش و استفاده دارد. در ادامه به برخی از نکات مرتبط با این کلمه و قاعده‌های نگارشی در ارتباط با آن اشاره می‌کنم:

1. حروف بزرگ و کوچک: کلمه "قرآن" به‌عنوان اسم خاص، باید با حرف بزرگ نوشته شود. لذا در آغاز جمله یا در محلی که به‌عنوان اسم خاصMentioned می‌شود، باید به این نکته توجه داشت.

2. نوشتن بدون واژه "کریم": در برخی متون فارسی، به‌خصوص متون دینی، "قرآن" همراه با صفت‌هایی مانند "کریم" استفاده می‌شود. در این صورت، نوشتن آن به‌صورت "قرآن کریم" صحیح است و باید به این دو واژه توجه داشت.

3. قید زمان و مکان: وقتی در جملات از "قرآن" استفاده می‌شود، ممکن است به‌طور ضمنی به زمان و مکان وقوع اشاره شود. به عنوان مثال: "در قرآن آمده است..." که نشان‌دهنده قید زمان است.

4. فعل‌ها و ترکیب‌ها: برای ساخت جملات در ارتباط با "قرآن"، شما می‌توانید فعل‌هایی مانند "خواندن"، "نوشتن"، "پژوهش کردن" و غیره را به کار ببرید. مثلاً "من قرآن را می‌خوانم."

5. نگارش صحیح: در متون پژوهشی یا دینی، باید از نگارش صحیح و دقیق کلمه "قرآن" اطمینان حاصل کرد و از خطاهای نگارشی پرهیز نمود.

با رعایت این نکات، می‌توانید در نگارش خود ارتباط صحیح و احترام‌آمیزی به متن داشته باشید.