کلمه "لقب" در زبان فارسی به معنای نام یا عنوان اضافی است که برای توصیف یا تشخیص شخص، مکان، یا چیز دیگری به کار می‌رود. در اینجا به برخی از قواعد نگارشی و استفاده این کلمه اشاره می‌کنم:

1. حروف بزرگ و کوچک: در ابتدای جمله، حرف "لقب" با حرف بزرگ نوشته می‌شود (به عنوان مثال: "لقب او..."). اما در ادامه جملات، معمولاً با حرف کوچک نوشته می‌شود.

2. نقطه‌گذاری: اگر "لقب" به عنوان بخشی از یک جمله به کار رود، به‌طور معمول باید بعد از آن نقطه‌گذاری مناسب انجام شود.

3. فاصله‌گذاری: به هنگام نوشتن "لقب" و نام شخص، معمولاً یک فاصله استاندارد بین این دو واژه قرار می‌دهیم (مثلاً: "لقب او حسین است.").

4. استفاده از علامت‌ها: در مواردی که "لقب" به عنوان قسمتی از یک جمله توصیفی یا توضیحی به کار می‌رود، ممکن است از دو نقطه (:)، خط تیره (—) یا ویرگول (،) برای جداسازی استفاده شود.

5. جمع و مفرد: "لقب" می‌تواند به صورت مفرد یا جمع (لقب‌ها) استفاده شود. مثلاً "لقب او شناخته شده است" و "لقب‌ها در تاریخ متفاوت هستند".

6. آوای ترکیبی: در زمان استفاده از "لقب" می‌توانیم از ترکیب‌های مختلفی استفاده کنیم که به لحاظ نگارشی باید معتبر و طبیعی باشند، مانند "لقب معروف" یا "لقب خانوادگی".

با رعایت این نکات می‌توانید به شکل درست و مؤثری از کلمه "لقب" در نوشتار فارسی استفاده کنید.

1. او به دلیل پشتکار و تلاش‌هایش لقب بهترین دانش‌آموز مدرسه را به خود اختصاص داد.
2. در تاریخ، بسیاری از شخصیت‌های بزرگ با لقب‌های خاصی شناخته می‌شوند که نشانه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی یا دستاوردهای آن‌هاست.
3. این نویسنده معروف به خاطر رمان‌هایش لقب "پادشاه ادبیات معاصر" را دریافت کرده است.