کلمه "افسانه‌گویی" به عنوان یک واژه مرکب در زبان فارسی به کار می‌رود و به معنای گفتن یا بیان افسانه‌ها است. در زیر به برخی از نکات نگارشی و قواعد مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. نوشتار صحیح: "افسانه‌گویی" به صورت پیوسته و با خط تیره بین دو بخش آن نوشته می‌شود. خط تیره نشان‌دهنده ترکیب کلمه افسانه و گویی است.

2. نقش کلمه: "افسانه‌گویی" می‌تواند به عنوان یک اسم به کار رود و به فعالیت یا هنر بیان افسانه‌ها اشاره دارد.

3. صرف و نحو: در جملات، می‌توان از "افسانه‌گویی" به‌عنوان فاعل، مفعول یا در سایر نقش‌های نحوی استفاده کرد. به عنوان مثال:

   • "افسانه‌گویی بخشی از فرهنگ ماست."
   • "او در افسانه‌گویی مهارت دارد."

4. جایگاه در جملات: این کلمه می‌تواند در ابتدای جمله، میانه یا انتهای آن قرار گیرد، بسته به معنایی که می‌خواهیم القا کنیم.

5. هم‌نوایی و هم‌معنایی: کلماتی مثل "قصه‌گویی"، "داستان‌گویی" و "روایت‌گری" می‌توانند معانی نزدیک و مرتبطی با "افسانه‌گویی" داشته باشند.

با توجه به این موارد، استفاده صحیح از "افسانه‌گویی" در نوشتار و گفتار می‌تواند به بهتر شدن بیان و نگارش کمک کند.