کلمه "معشوق" از نظر قاعده‌های فارسی و نگارشی به شرح زیر است:

1. تعریف: معشوق به معنای کسی است که مورد عشق و محبت قرار می‌گیرد. این واژه به طور معمول در اشعار و ادبیات فارسی به کار می‌رود و معنای عمیقی دارد.

2. نحوهٔ نوشتن: این واژه باید بدون هیچ گونه علامت اضافی یا غلط املایی نوشته شود؛ بنابراین شکل صحیح آن "معشوق" است.

3. جنس و تعداد: واژه "معشوق" مؤنث یا مذکر نیست و به صورت مفرد به کار می‌رود. در جمع، می‌توان از "معشوق‌ها" استفاده کرد.

4. نحوهٔ تلفظ: به زبان فارسی به صورت "مَعشوق" تلفظ می‌شود که در آن، حرف 'م' به صورت غلیظ و 'ع' به صورت کشیده بیان می‌شود.

5. قانون‌های نگارشی:

   • در نوشتار رسمی و ادبی، بهتر است از کلمات هم‌معنی و دیگر تعابیر برای تنوع استفاده کرد، اما "معشوق" به عنوان یک واژه کلیدی، می‌تواند در متن‌ها به صورت مکرر استفاده شود.
   • استفاده از "معشوق" در قالب‌های شعری و نثرهای ادبی به همراه تصاویری زیبا و احساسات عمیق، می‌تواند تأثیر بیشتری در انتقال مفهوم عشق و محبت داشته باشد.
6. کاربرد در جملات: می‌توان از این واژه در جملات مختلف به شکل‌های زیر استفاده کرد:
   • "او همواره در دل من به عنوان معشوق باقی خواهد ماند."
   • "شعرهای او تماماً دربارهٔ معشوقش نوشته شده است."

با رعایت این نکات، می‌توان به‌خوبی از کلمه "معشوق" در نوشتارهای فارسی استفاده کرد.

1. معشوق من همیشه در قلبم جایی ویژه دارد و هر لحظه به یادش می‌افتم.
2. شعرهای عاشقانه‌ای که در وصف معشوق نوشته شده، حس آرامش و زیبایی را به من القا می‌کند.
3. در هر نگاه معشوق، دنیایی از عشق و آرزو پنهان است که تنها من می‌توانم آن را درک کنم.