کلمات «عاشق» و «معشوق» به عنوان واژه‌های مهم و بنیادین در ادبیات فارسی و به ویژه در شعر این زبان، دارای قواعد و نکات نگارشی خاصی هستند:

1. نقش دستوری:

   • عاشق: این کلمه به معنای کسی است که عشق می‌ورزد و می‌تواند به عنوان اسم فاعل (فاعل) در جملات به کار رود.
   • معشوق: این کلمه به معنای کسی است که عاشق به او عشق می‌ورزد و می‌تواند به عنوان اسم مفعول در جملات به کار رود.

2. جنس و شمار:

   • هر دو کلمه «عاشق» و «معشوق» به شکل مفرد و جمع دارند.
     • جمع «عاشق» به صورت «عاشقان» و جمع «معشوق» به صورت «معشوقان» یا «معشوقین» است.

3. نگارش و املاء:

   • کلمات «عاشق» و «معشوق» باید با رعایت تلفظ صحیح و املاء بدون هیچ گونه اشتباهی نوشته شوند.
   • حروف و نشانه‌های آن‌ها (مانند "ع" و "ق") باید به درستی نشان داده شوند.

4. مفاهیم و کنایه‌ها:

   • این دو واژه در ادبیات معمولاً بار معنایی عمیق‌تری دارند و نشان‌دهندهٔ رابطهٔ عاطفی و عاشقانه میان دو فرد هستند.
   • در اشعار، عاشق معمولاً در جستجوی وصال معشوق است و دلتنگی و آرزوی دیدار آن را ابراز می‌کند.
5. استفاده در شعر و نثر:
   • این دو کلمه به وفور در اشعار غزل، مثنوی و نثر ادبی به کار رفته و به بیان احساست عاطفی و عمیق می‌پردازند.

با توجه به این نکات، می‌توان به درک بهتری از نحوهٔ استفاده و نگارش این دو واژه مهم در زبان فارسی رسید.