کلمه "اگر چنانچه" به عنوان ترکیبی از دو قید شرط در زبان فارسی به کار می‌رود. در اینجا به برخی از نکات نگارشی و قواعد مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. ساختار شرطی: کلمه "اگر" به معنای "در صورتی که" است و "چنانچه" نیز به همین معنا به کار می‌رود. بنابراین، معمولاً استفاده از هر دو به صورت همزمان، زائد و نادرست است.

2. استفاده از "اگر": می‌توان از "اگر" به تنهایی برای بیان شرط استفاده کرد. به عنوان مثال: "اگر باران بیفتد، پیاده‌روی نمی‌کنم."

3. استفاده از "چنانچه": "چنانچه" عمدتاً در متون رسمی و قانونی به کار می‌رود و می‌تواند به عنوان قید شرط مستقل نیز مورد استفاده قرار گیرد. به عنوان مثال: "چنانچه این شرایط رعایت نشود، مسئولیت بر عهده‌ی متخلف است."

4. پرهیز از تکرار: در نوشتار، از ترکیب "اگر چنانچه" خودداری کنید و تنها یکی از این دو را برگزینید.

5. جمله‌های شرطی: زمانی که از این قیدهای شرط استفاده کنید، مطمئن شوید که جملات شرطی شما به خوبی ساختاربندی شده و منطقی هستند.

6. محل قرارگیری: این قیدها معمولاً در ابتدای جمله شرطی قرار می‌گیرند و می‌توانند جملات تبعی را دنبال کنند.

با رعایت این نکات، می‌توانید در نوشتار فارسی خود از "اگر" و "چنانچه" به درستی استفاده کنید.