کلمه "داشتن" یکی از افعال پرکاربرد در زبان فارسی است و استفاده‌های مختلفی در جملات دارد. در ادامه به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. صرف فعل: "داشتن" به عنوان فعل حال و گذشته به کار می‌رود. در زمان حال به صورت "دارم"، "داری"، "دارد" و به طور مشابه برای سایر شخص‌ها صرف می‌شود. در زمان گذشته، به صورت "داشتم"، "داشتی"، "داشت" و غیره صرف می‌گردد.

2. ترکیب با اسم: این فعل معمولاً با اسم‌ها ترکیب می‌شود تا بیانگر مالکیت یا وجود چیزی باشد؛ مانند "من کتاب دارم"، "او ماشین دارد".

3. نقش قیدی: "داشتن" می‌تواند در جملات قیدی نیز به کار رود؛ مثلاً "او با اعتماد به نفس بسیار دارد" (در اینجا "داشتن" به معنای وجود اعتماد به نفس است).

4. جملات شرطی: در جملات شرطی نیز می‌توان از "داشتن" استفاده کرد؛ مثلاً "اگر وقت داشتیم، می‌رفتیم".

5. معنای فلسفی: "داشتن" گاهی در معانی عمیق‌تری مثل "داشتن شخصیت" یا "داشتن احساس" به کار می‌رود که به ابعاد وجودی افراد اشاره دارد.

6. استفاده‌های ویژه: در برخی از عبارات و اصطلاحات، "داشتن" به صورت خاصی به کار رفته و معنای خاصی می‌دهد، مثلاً "داشتن تجربه"، "داشتن حق".

7. نکات نگارشی:
   • توجه به هماهنگی فعل با فاعل (از نظر شخص و تعداد)
   • استفاده از "ن" در انتهای کلمات اگر لازم باشد (مانند "نداشتن")
   • استفاده صحیح از نقطه‌گذاری در جملات برای جلوگیری از ابهام.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی از کلمه "داشتن" در جملات فارسی استفاده کرد.

1. داشتن اراده قوی می‌تواند به تحقق اهداف کمک کند.
2. او همیشه از داشتن دوستان واقعی و وفادار قدردانی می‌کند.
3. داشتن دانش کافی در هر زمینه‌ای می‌تواند موفقیت‌های زیادی را به ارمغان بیاورد.