کلمه "زاده" یکی از واژه‌های فارسی است که به معنای زاییده یا متولد شده استفاده می‌شود و به‌خصوص در ترکیب با نام‌ها و القاب به کار می‌رود. در اینجا چند قاعده نگارشی و کاربردی برای استفاده از "زاده" آورده شده است:

1. ترکیب با نام‌ها: کلمه "زاده" معمولاً پس از اسم فرد قرار می‌گیرد و نشان‌دهنده نسب و نسبت به خانواده‌ای خاص است. به عنوان مثال: "احمدزاده"، "حسین‌زاده".

2. حروف‌نویسی: در نوشتن کلمات ترکیبی، معمولاً "زاده" به صورت پیوسته با اسم قبل می‌آید و به صورت یک کلمه نوشته می‌شود. به‌عنوان مثال، "علی‌زاده".

3. نقطه‌گذاری: هنگام استفاده از "زاده" در جملات، توجه به اصول نقطه‌گذاری صحیح ضروری است. اگر "زاده" بخشی از یک نام باشد، باید همانند یک بخش دیگر اسم نقطه‌گذاری شود.

4. تابعیت: "زاده" ممکن است به تبعیت یا محل تولد اشاره کند. مثلاً "اصفهان‌زاده" به معنای فردی است که در اصفهان به‌دنیا آمده است.

5. فعل بودن: در بعضی از جملات، "زاده" به معنای حاصل شدن یا زاییده شدن به کار می‌رود. در این صورت باید به قاعده صرف فعل توجه کرد.

به‌طور کلی، توجه به ساختارهای زبانی و قواعد نگارشی مرتبط با "زاده" می‌تواند به وضوح و صحت نوشتار کمک کند.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "زاده" در جملات آورده شده است:

1. او زاده‌ی یک خانواده هنرمند است و استعداد زیادی در نقاشی دارد.
2. در این منطقه، زاده‌های طبیعی به زیبایی طبیعی محیط افزوده‌اند.
3. کتاب جدید او در مورد زندگی زاده‌های قرن نوزدهم منتشر شد.
4. او زاده‌ی فرهنگی غنی و تاریخی است که به آن افتخار می‌کند.
5. بسیاری از شاعران بزرگ ایران زاده‌ی شهرهای مختلف این کشور بودند.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، لطفاً بفرمایید!