کلمه "غریب‌زاده" در فارسی به معنای کسی است که از یک خانواده غریب به دنیا آمده است و به لحاظ قواعد نگارشی به دو قسمت تقسیم می‌شود:

1. غریب: این بخش از کلمه، صفت است و به معنای فردی است که ناشناخته یا بیگانه است.
2. زاده: این بخش از کلمه به معنای "زاده شده" یا "به دنیا آمده" است و به پسوند فعل نسبت داده می‌شود.

نکات نگارشی و قواعد استفاده:

1. درست‌نویسی: کلمه باید با یک خط تیره نوشته شود: غریب‌زاده. این خط تیره نشان‌دهنده این است که این دو بخش به هم پیوسته‌اند و یک مفهوم جدید را ایجاد کرده‌اند.

2. فارسی‌سازی: از آنجا که این کلمه به زبان فارسی تعلق دارد، باید به قواعد زبان فارسی و تلفظ صحیح آن دقت کرد.

3. استفاده در جملات: در جملات می‌توان از "غریب‌زاده" به عنوان اسم استفاده کرد. مثلاً: "او یک غریب‌زاده است که به تازگی به این منطقه آمده است."

4. صرف و نحو: این کلمه معمولاً به عنوان اسم مفرد استفاده می‌شود، اما می‌توان آن را جمع بست و به صورت "غریب‌زادگان" نیز به کار برد.

پیشنهاد می‌شود در استفاده از این کلمه، به متن و سیاق جمله توجه داشته باشید تا مفهومی که می‌خواهید منتقل کنید، به‌خوبی روشن باشد.

1. در روزهای بارانی، غریب زاده در پارک نشسته بود و به یاد روزهای خوش گذشته فکر می‌کرد.
2. او یک غریب زاده بود که به دلیل قریحه هنری‌اش در بین مردم شناخته شده بود.
3. داستان غریب زاده‌ای که به دنبال سرنوشتش سفر کرد، الهام‌بخش همه کسانی بود که آرزوهای بزرگ داشتند.