در زبان فارسی، کلمه "زمین‌گیر" به معنای کسی است که به‌دلیل شرایط خاص، ناتوانی یا بیماری قادر به حرکت و فعالیت نیست. این کلمه به طور کلی به دو بخش تقسیم می‌شود: "زمین" و "گیر". در زیر نکات نگارشی و قواعد مربوط به این کلمه آورده شده است:

1. نوشتار صحیح: کلمه "زمین‌گیر" باید با خط تیره نوشته شود (زمین‌گیر) تا نشان دهد که این دو بخش به هم پیوند خورده و یک مفهوم واحد را تشکیل می‌دهند.

2. تلفظ: این کلمه به صورت "zamin-gir" تلفظ می‌شود.

3. جنس نام: "زمین‌گیر" به عنوان اسم، می‌تواند برای اشاره به فرد خاص یا وضعیت کلی کسی باشد که به دلیل شرایطی به حالت زمین‌گیر درآمده است.

4. مترادف‌ها: مترادف‌های این کلمه شامل "ناتوان"، "بیکار" و "معلول" است، هرچند که هرکدام از آن‌ها ممکن است در زمینه‌ها و شرایط مختلف کاربرد داشته باشد.

5. استفاده در جمله: می‌توان از این کلمه در جملات مختلف استفاده کرد، مثلاً:

   • او به‌دلیل بیماریش زمین‌گیر شده است.
   • ناتوانی جسمی او را زمین‌گیر کرده است.
6. قوانین دستوری: در زمان استفاده از این کلمه در جملات، توجه به قوانین دستوری و ساختار جملات نیز حائز اهمیت است. به‌عنوان مثال، باید به حالت فاعلی، مفعولی و قیدهای مربوط به فعل توجه شود.

به طور کلی، "زمین‌گیر" یک کلمه توصیفی است که نیاز به دقت در نوشتار و استفاده دارد.

1. پس از یک حادثه نادر، او به مدت چند هفته زمین گیر شد و نمی‌توانست به کارهای روزمره‌اش رسیدگی کند.
2. زمین گیر شدن ورزشکاران قبل از مسابقات می‌تواند تأثیر منفی بر عملکرد تیم داشته باشد.
3. بعد از زمین‌گیر شدن حیوانات در جنگل، تلاش‌های زیادی برای نجات و درمان آن‌ها آغاز شد.