نگهبان

کلمه "نگهبان" در زبان فارسی به معنای شخصی است که وظیفه حفاظت و نگهداری از چیزی را بر عهده دارد. به طور کلی، قواعد نگارشی و زبانی مرتبط با این کلمه را می‌توان به صورت زیر بیان کرد:

1. اجزای کلمه: "نگهبان" از دو بخش "نگه" و "بان" تشکیل شده است. "نگه" به معنای حفظ و نگهداری و "بان" به معنای دارنده و حاکم است.

2. نوع کلمه: "نگهبان" یک اسم است و به شخص یا موجودی اطلاق می‌شود که مسئولیت نگهبانی دارد.

3. جمع‌سازی: جمع کلمه "نگهبان" به صورت "نگهبانان" یا "نگهبان‌ها" در می‌آید.

4. کاربرد در جمله: این کلمه می‌تواند در جملات مختلف به عنوان فاعل، مفعول، یا مبتدا قرار گیرد. به عنوان مثال:

   • نگهبان ساختمان تمام شب بیدار بود.
   • نگهبانان پارک از ورود افراد غیرمجاز جلوگیری کردند.

5. واحد و جمع: در مواردی که به چند نگهبان اشاره می‌شود، می‌توان از واژه‌هایی چون "نگهبانان" یا "نگهبان‌ها" استفاده کرد.

6. قواعد املایی و نگارشی:
   • کلمه "نگهبان" همیشه به صورت یک‌کلمه‌ای نوشته می‌شود و نیازی به فاصله یا علائم خاص ندارد.
   • در جملات، دقت در استفاده صحیح از نقطه‌گذاری و حروف اضافه اهمیت دارد. به عنوان مثال: "نگهبان در ساعات ‌بدون‌حوادث به وظیفه خود ادامه داد."

با رعایت این اصول می‌توان به درستی و به صورت مؤثر از کلمه "نگهبان" استفاده کرد. اگر سوال خاصی در این زمینه دارید، خوشحال می‌شوم بیشتر کمک کنم!

1. نگهبان پارک شبانه همیشه مراقب است تا هیچ کسی به درختان آسیب نرساند.
2. نگهبان مدرسه مسئولیت دارد تا از امنیت دانش‌آموزان در طول روز اطمینان حاصل کند.
3. در جشنواره محلی، نگهبانان به عنوان بخشی از تیم امنیتی، تماشاگران را راهنمایی می‌کنند.