در زبان فارسی، کلمه "بزرگ داشتن" به معنای ارج نهادن یا احترام گذاشتن به چیزی یا کسی است. برای استفاده صحیح از این عبارت، در نظر گرفتن چند نکته نگارشی و قاعده‌ای ضروری است:

1. نحوه نگارش: در متون رسمی و ادبی، معمولاً "بزرگداشتن" به صورت پیوسته نوشته می‌شود. اما در محاورات و متون غیررسمی ممکن است به صورت جدا (بزرگ داشتن) نیز استفاده شود.

2. فعل و اسم: "بزرگ داشتن" می‌تواند به عنوان یک فعل به کار رود. مثلاً: "ما باید فرهنگ خود را بزرگ داریم". همچنین می‌توان آن را به صورت اسم به کار برد. مثلاً: "بزرگداشت فرهنگ ایرانی از اهمیت بالایی برخوردار است".

3. استفاده در جملات: در جملات، این عبارت معمولاً به دنبال فاعل و در ساختار جملات خبری و آرزویی می‌آید. مثال: "او همیشه تلاش می‌کند تا جوانان را بزرگ دارد."

4. نگارش رسمی: در نوشتن مقالات یا متون رسمی، بهتر است از ساختارهای دقیق و زبان ادبی بهره ببرید تا عبارتی شیوا و زیبا داشته باشید.

با رعایت این نکات، می‌توانید کلمه "بزرگ داشتن" را به درستی و با دقت در نگارش‌های خود به کار ببرید.

1. ما همیشه باید فرهنگ و هنر را بزرگ داشته باشیم و از آن‌ها محافظت کنیم.
2. والدین باید به فرزندان خود اهمیت احترام و بزرگ داشتن به دیگران را آموزش دهند.
3. او در مراسم سالگرد به یادبود استادش، از خدمات و آثارش بزرگ داشت و از تجربیاتش سخن گفت.