مغموم

کلمه "مغموم" در زبان فارسی به معنی شخصی است که غمگین یا ناراحت است. در استفاده از این کلمه، چند نکته نگارشی و قواعدی وجود دارد که می‌تواند به شما کمک کند:

1. نوشتار صحیح: املای "مغموم" همیشه به این شکل نوشته می‌شود و باید از نوشتن آن به اشکال دیگر پرهیز کنید.

2. نوع کلمه: "مغموم" یک اسم صفت است و می‌تواند به عنوان صفت برای توصیف افراد یا حالتها مورد استفاده قرار گیرد. به عنوان مثال: "او فردی مغموم است."

3. جایگاه در جمله: این کلمه معمولاً در جملات توصیفی به کار می‌رود و می‌توان آن را به عنوان صفت قبل یا بعد از اسم به کار برد: "مغموم به نظر می‌رسد." یا "او مغموم بود."

4. سازگاری با جنس و شمار: در صورتی که بخواهید به یک زن اشاره کنید، می‌توانید از "مغمومه" استفاده کنید، گرچه این کاربرد کمتر رایج است.

5. استفاده در ادبیات: این کلمه معمولاً در شعر و نثر ادبی به کار می‌رود و می‌توان آن را در متون ادبی و محاوره‌ای مشاهده کرد.

6. هم‌نشینی‌ها: کلمه "مغموم" معمولاً با واژه‌هایی مانند "دل" و "احساس" در جملات استفاده می‌شود: "دل مغموم" یا "احساس مغمومیت".

با رعایت این نکات می‌توانید از کلمه "مغموم" به درستی در نوشته‌ها و گفتارهای خود استفاده کنید.

1. او به خاطر از دست دادن دوستش، مغموم و غمگین به خانه برگشت.
2. چهره‌اش در آن روز زیبای تابستانی، مغموم و تحت تأثیر خاطرات تلخ گذشته بود.
3. صدای موسیقی ملایم در پس‌زمینه، احساس مغموم بودن او را بیشتر نمایان می‌کرد.