تابان

کلمه "تابان" در زبان فارسی به معنای درخشان، روشن و تابنده است. این کلمه در متون ادبی، شعری و غیره کاربرد دارد. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و نحوه استفاده از این کلمه اشاره می‌کنم:

1. قاعدهٔ نوشتاری:

   • "تابان" در هر جمله باید با دقت نوشته شود و از غلط‌های املایی پرهیز گردد. به عنوان مثال: تـابـان

2. استفاده در جملات:

   • "تابان" به عنوان صفت می‌تواند برای توصیف اسم‌ها به کار رود. مثلاً: "خورشید تابان" یا "چشم‌های تابان".

3. توجه به جنسیت و عدد:

   • این کلمه به عنوان صفت به هیچ عنوان تأثیری بر جنسیت یا عدد اسم‌هایی که توصیف می‌کند ندارد، اما خود کلمه در جمع به شکل "تابان‌ها" (در صورت نیاز) می‌تواند به کار رود.

4. کاربردهای ادبی:

   • در شعر و ادب فارسی، "تابان" می‌تواند به عنوان نماد امید، روشنایی و زیبایی به کار رود. به عنوان مثال: "عشقی تابان در دل دارم".

5. نکات نگارشی:

   • در صورت استفاده از این کلمه در جملات بلند، باید به قواعد نقطه‌گذاری و فصل‌بندی توجه کرد تا مفهوم به درستی منتقل شود.
6. تجانس با واژه‌های دیگر:
   • می‌تواند به راحتی با واژه‌های دیگر ترکیب گردد، به عنوان مثال: "صدای تابان"، "روان تابان"، و غیره.

امیدوارم این نکات به شما کمک کند! اگر سؤال خاصی دارید، خوشحال می‌شوم که پاسخ دهم.

البته! در ادامه چند مثال برای استفاده از کلمه "تابان" در جمله آورده‌ام:

1. خورشید در آسمان تابان است و نور گرمش را به زمین می‌تاباند.
2. ماه تابان در شب‌های آرام، زیبایی خاصی به آسمان می‌بخشد.
3. مهتاب تابان بر روی دریا، تصویر شگفت‌انگیزی خلق کرده بود.
4. چشم‌هایش مانند ستاره‌ای تابان در تاریکی می‌درخشید.
5. شعله‌های آتش در کنار کوره، به طور تابان و شگفت‌انگیزی می‌رقصیدند.

امیدوارم این جملات مفید باشند!