در زبان فارسی، «خوش داشتن» به معنای «دوست داشتن» است و در زبان محاوره‌ای بیشتر به کار می‌رود. در اینجا به برخی از قواعد و نکات نگارشی و دستوری مرتبط با این عبارت اشاره می‌کنیم:

1. استفاده در زبان محاوره: «خوش داشتن» بیشتر در گفتار روزمره و غیررسمی به کار می‌رود. در متون رسمی و نوشتاری بهتر است از عبارت «دوست داشتن» استفاده شود.

2. زمان و شخص: این فعل را می‌توان در زمان‌های مختلف و برای اشخاص مختلف صرف کرد. به عنوان مثال:

   • من خوش داشتم (گذشته)
   • تو خوش داری (حال)
   • او خوش خواهد داشت (آینده)

3. ساخت جملات: می‌توان جملات مختلفی با این عبارت ساخت. به عنوان مثال:

   • من همیشه خوش دارم که با دوستانم وقت بگذرانم.
   • آیا تو هم خوش داشتی فیلم جدید را ببینی؟

4. نکات نگارشی:

   • در نوشتار رسمی، به‌جای «خوش داشتن» از «دوست داشتن» استفاده کنید.
   • توجه داشته باشید که به دلیل شباهت معنایی، در مواقعی که بخواهید حس عمیق‌تری از دوستی یا محبت را منتقل کنید، بهتر است از جملات توصیفی استفاده کنید.
5. توجه به مفهوم: اگرچه «خوش داشتن» و «دوست داشتن» مفاهیم مشابهی دارند، اما «خوش داشتن» می‌تواند نشان‌دهنده لذت یا خوشایندی از یک موضوع خاص باشد.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از عبارت «خوش داشتن» در زبان فارسی استفاده کنید.