کلمه "سایه دار" از ترکیب دو واژه "سایه" و "دار" تشکیل شده است. در زیر، به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این ترکیب اشاره می‌کنم:

1. نوشتار: در نگارش این ترکیب، باید آن را به صورت جدا از هم (سایه دار) بنویسید. در برخی موارد، ممکن است به عنوان صفت به کار رود و در آن صورت می‌توان از فضای مناسب بین دو کلمه استفاده کرد.

2. معنا: "سایه دار" به معنای وجود سایه در یک فضا یا بر روی یک سطح است. به عنوان مثال، ممکن است به یک درخت با سایه اشاره کند.

3. قواعد دستوری: در جملات، این ترکیب می‌تواند به عنوان صفت به کار رفته و ویژگی خاصی را به اسم نسبت دهد. برای مثال: "درخت سایه دار در حیاط قرار دارد."

4. تلفظ: در هنگام تلفظ، واژه "سایه دار" به صورت طبیعی و پیوسته بیان می‌شود، اما در نوشتار باید به صورت جدا از هم نشان داده شود.

5. استفاده در متن: برای استفاده صحیح از این ترکیب در جملات، باید مفهوم جمله مورد نظر را به خوبی بررسی کرد تا ترکیب معنادار و منطقی باشد.

به طور کلی، "سایه دار" یک ترکیب با معنا و کاربرد مشخص است که رعایت قواعد نگارشی و دستوری آن به بیان دقیق‌تر و فهم بهتر کمک می‌کند.