کلمه "به وجود آوردن" یک فعل ترکیبی در زبان فارسی است که به معنی ایجاد کردن یا تولید کردن است. در قاعده‌های نگارشی و استفاده از این کلمه، نکات زیر را می‌توان مطرح کرد:

1. تفکیک کلمه: "به وجود آوردن" یک عبارت است که از سه بخش "به"، "وجود" و "آوردن" تشکیل شده است. در نوشتار، باید به صورت یکجا و بدون فاصله نوشته شود.

2. فعل: این کلمه به عنوان یک فعل ترکیبی شناخته می‌شود و به صورت مصدر استعمال می‌شود، بنابراین در جملات می‌تواند به‌عنوان فعل اصلی یا فعلی معکوس (مانند جملات وصفی) مورد استفاده قرار گیرد.

3. زبان محاوره و رسمی: در زبان محاوره، ممکن است از معادل‌های ساده‌تر مانند "ساختن" یا "ایجاد کردن" استفاده شود، در حالی که "به وجود آوردن" به طور کلی در زبان رسمی‌تر و ادبی‌تر به کار می‌رود.

4. زمان فعل: این فعل می‌تواند در زمان‌های مختلف (ماضی، حال و آینده) صرف شود. به عنوان مثال:

   • ماضی: او توانست یک محصول جدید به وجود آورد.
   • حال: او در تلاش است تا یک طرح نو را به وجود آورد.
   • آینده: او قصد دارد یک فرصت جدید به وجود آورد.

5. فعل جمع: در جمله‌هایی که فاعل جمع است، ممکن است نیاز باشد تا به نحوه تصرف‌های فعلی آگاه باشید. به‌عنوان مثال: "دانش‌آموزان آثار خود را به وجود آوردند."

6. استفاده از قید: این فعل می‌تواند با قیدها و صفات مختلف به کار رود. مانند: "او به سرعت یک راه‌حل مناسب به وجود آورد."

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "به وجود آوردن" در نوشتار و گفتار فارسی استفاده کنید.