کلمه «با اجازه» در زبان فارسی به معنای «با موافقت» یا «با اجازهٔ کسی» استفاده می‌شود و می‌توان آن را در شرایط مختلف به کار برد. در زیر، به قواعد و نگارش مربوط به این عبارت اشاره می‌کنیم:

1. نحوه استفاده: عبارت «با اجازه» معمولاً در آغاز سخن یا بعد از بیان یک درخواست به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • «با اجازهٔ شما، می‌توانم نظرم را بگویم.»
   • «با اجازه، اجازه بدهید این موضوع را بررسی کنیم.»

2. علامت نگارشی: معمولاً بعد از «با اجازه» نیازی به استفاده از ویرگول نیست، مگر اینکه توضیحات بیشتری در ادامه بیان شود.

3. نوشتار صحیح: شکل صحیح نوشتن این عبارت «با اجازه» است و بهتر است حروف با حروف جدا نوشته شود. همچنین در نوشتار رسمی، از استفاده از اختصارات مانند «باج.» خودداری کنید.

4. قید و شرط: این عبارت ممکن است با قیدهایی مانند «لطفاً»، «خواهش می‌کنم» و غیره همراه شود تا مودبانه‌تر به نظر برسد.

   • «لطفاً با اجازهٔ من، این کار را انجام دهید.»
5. تنوع کاربرد: این عبارت را می‌توان در موقعیت‌های غیررسمی و رسمی به کار برد، اما نخستین حالت معمولاً جزو ادب و احترام به حساب می‌آید.

با رعایت این قواعد، می‌توانید در مکالمات و نوشتارهای خود به درستی از عبارت «با اجازه» استفاده کنید.