کلمه "تأخیر" در زبان فارسی، به معنای به تأخیر انداختن یا به تاخیر افتادن چیزی است. در اینجا چند نکته دربارهٔ قواعد و نگارش این کلمه آورده شده است:

1. نوشتار: کلمه "تأخیر" باید با دو نقطه (تأ) نوشته شود. این نقاط به معنای تطابق با الفبای فارسی و تلفظ صحیح کلمه اهمیت دارند.

2. مصدر و اسم: "تأخیر" به عنوان اسم و مصدر استفاده می‌شود. مثلاً:

   • "تأخیر در تحویل پروژه." (اسم)
   • "ما تأخیر کردیم." (مصدر)

3. صرف و نحوهٔ استفاده: کلمه "تأخیر" معمولاً با فعل‌هایی مانند "داشتن"، "کردن" و ... همراه می‌شود، به عنوان مثال:

   • "تأخیر در رفتن به جلسه."
   • "او به تأخیر افتاد."

4. قواعد نگارشی:

   • در متون رسمی و کتاب‌ها، بهتر است از کلمه "تأخیر" به طور صحیح و با دقت استفاده شود.
   • توجه به ساختار جملات و متون می‌تواند به وضوح و دقت معنا کمک کند.
5. جمع‌سازی: شکل جمع "تأخیر" به صورت "تأخیرها" است.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی و به شکلی ادبی از کلمه "تأخیر" استفاده کرد.

1. به دلیل ترافیک شدید، ما در رسیدن به مهمانی تأخیر داشتیم.
2. پروژه به دلیل مشکلات فنی با تأخیر رو به رو شد و نتوانستیم به موقع آن را ارائه دهیم.
3. معلم به ما اطلاع داد که به دلیل بیماری، درس فردا با تأخیر شروع خواهد شد.