پیشوایان دوزخ

الإمامُ علیٌّ علیه السلام

إنّ شَرَّ النّاسِ عِنْدَ اللّه ِ إمامٌ جائرٌ ضَلَّ وضُلَّ بِهِ، فأماتَ سُنَّةً مأخُوذَةً وأحيا بِدْعةً مَتْروكَةً، وإنّي سَمِعْتُ رسولُ اللّه ِ صلی الله عليه و آله يقولُ: يُؤتی يومَ القِيامَةِ بالإمامِ الجائرِ ولَيسَ مَعَهُ نَصيرٌ ولا عاذِرٌ، فيُلقی في نارِ جَهَنَّمَ، فَيَدُورُ فيها كما تَدورُ الرَّحی، ثُمَّ يُرْتَبَطُ في قَعْرِها.

بدترینِ مردم نزد خداوند پیشوای ستمگری است كه هم خود گمراه است و هم سبب گمراهی است؛زیرا سنّت معمول را می میراند و بدعت متروك را زنده می كند. شنیدم پیامبر خدا صلی الله علیه و آله می فرمود: در روز قیامت پیشوای ستمگر آورده می شود بی آن كه پشتیبان و عذرخواهی داشته باشد. پس، در آتش دوزخ افكنده می شود و همچون سنگ آسیا در دوزخ به چرخش در می آید، سپس در قعر آن به بند كشیده می شود.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 165.