ضرورت فرمانروایى و حكومت

الإمام علیّ علیه السلام

لَابُدّ لِلنَّاسِ مِنْ أمِيرٍ بَرٍّ أوْ فَاجِرٍ، يَعْمَلُ فِي إمْرَتِهِ المُؤْمِنُ وَيَسْتَمْتِعُ فِيهَا الكَافِرُ، وَيُبَلِّغُ اللّه ُ فِيهَا الأجَلَ، ويُجْمَعُ بِهِ الفَيْءُ، وَيُقَاتَلُ بهِ العَدُوُّ، وَتَأمَنُ بِهِ السُّبُلُ، وَيُؤْخَذُ بِهِ لِلضّعِيفِ مِنَ القَوِيِّ، حَتّی يَسْتَرِيحَ بَرٌّ وَيُسْتَراحَ مِنْ فَاجِرٍ.

مردم را ناچار فرمانروایی باید؛ نیكوكار یا تبهكار؛ زیرا در حكومت او فرد باایمان كار خویش (اطاعت خدا) می كند و كافر بهره خویش می برد و خداوند با وجود حكومت، هركس را به اجل مقدّر می رساند و به وسیله او مالیاتها جمع آوری می شود و با دشمن جنگیده می شود و راهها امن می گردد و حقّ ناتوان از زورمند ستانده می شود و نیكوكار آسایش می بیند و از تبهكار در امان می ماند.

منبع: بحار الأنوار: 75/358/72.