دشنام ممنوع، حتى به دشمن

امام على علیه السلام

وَ قَدْ سَمِعَ قَوْما مِنْ اَصْحابِهِ يَسُبّونَ اَهْلَ الشّامِ اَيّامَ حَرْبِهِمْ بِصِفّينَ: اِنّی اَكْرَهُ لَكُمْ اَنْ تَـكونُوا سَبّابينَ، وَ لـكِنَّـكُمْ لَوْ وَصَفْتُمْ اَعْمالَهُمْ وَ ذَكَرْتُمْ حالَهُمْ كانَ اَصْوَبَ فِی الْقَوْلِ، وَ اَبْلَغَ فِی الْعُذْرِ، وَ قُلْتُمْ مَكانَ سَبِّكُمْ اِيّاهُمْ: اَللّهُمَّ! احْقِنْ دِماءَنا وَ دِماءَهُمْ، وَ اَصْلِحْ ذاتَ بَيْنِنا وَ بَيْنِهِمْ، وَ اهْدِهِمْ مِنْ ضَلالَتِهِمْ حَتّی يَعْرِفَ الْحَقَّ مَنْ جَهِلَهُ، وَ يَرْعَوِیَ عَنِ الْغَیِّ وَ الْعُدْوانِ مَنْ لَهِجَ بِهِ؛

امام علی علیه السلام هنگامی كه شنیدند گروهی از اصحابش در جنگ صفّین، شامیان را دشنام می گویند، فرمودند: به راستی دوست ندارم كه شما دشنام دهنده باشید؛ ولی اگر [در گفتارتان بر ضدّ آنها] اعمالشان را وصف كنید و به بیان حال آنها بپردازید، سخنتان درست تر و عذرتان پذیرفته تر است. پس به جای دشنام دادن آنها، بگویید: بارخدایا! خون های ما و خون های آنها را از ریخته شدن، نگه دار و میان ما و ایشان صلح و آشتی برقرار نما و ایشان را از گمراهی نجات ده، تا هر كس حق را نمی شناسد بشناسد و آن كس كه شیفته گمراهی است از آن باز ایستد.

منبع: نهج البلاغه، از خطبه 206.