نهایت تنگ دستى

الإمام علیّ علیه السلام

. إن شِئتَ ثَنَّيتُ بِموسیع كَليمِ اللّه ِ ـ صَلَّی اللّه ُ عَلَيهِ ـ إذ يَقولُ :«رَبِّ إِنِّی لِمَآ أَنزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ»وَاللّه ِ ما سَأَلَهُ إلاّ خُبزا يَأكُلُهُ، لأَِ نَّهُ كانَ يَأكُلُ بَقلَةَ الأَرضِ. ولَقَد كانَت خُضرَةُ البَقلِ تُری مِن شَفيفِ صِفاقِ بَطنِهِ، لِهُزالِهِ وتَشَذُّبِ لَحمِهِ.

... اگر می خواهی، یكی دیگر [از انبیای الهی]، را موسای كلیم اللّهـكه درود و سلام خدا بر او باد ـ را نمونه [در تنگ دستی] بیاورم، آن زمان كه گفت:«پروردگارا! من به هر خیری كه به سویم بفرستی سخت نیازمندم». به خدا سوگند، از خداوند، جز نانی كه بخورد، نخواست؛ چرا كه وی، از سبزی های زمین می خورد، چندان كه به خاطرِ لاغری تن و تكیدگی گوشت بدن، رنگ آن سبزی از پوست تُنُك شكم او نمایان بود.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 160.