نهایت محبّت، تا مرز گناه

پیامبر صلی الله علیه و آله

قيلَ: يا رَسولَ اللّه ِ، ما حَقُّ الْوالِدِ؟ قالَ: اَنْ تُطيعَهُ ما عاشَ. قيلَ: و ما حَقُّ الوالِدَةِ؟ فَقال: هَيْهاتَ، هَيْهاتَ، لَوْاَ نَّهُ عَدَدَ رَمْلِ عالِجٍ وَ قَطْرِ الْمَطَرِ اَيّامَ الدُّنْيا قامَ بَيْنَ يَدَيْها ما عَدَلَ ذالِكَ يَوْمَ حَمَلَتْهُ فی بَطْنِها؛

گفته شد: ای رسول خدا! حقّ پدر چیست؟ فرمودند: تا وقتی زنده است از او اطاعت شود. گفته شد: پس حقّ مادر چیست؟ فرمودند: هرگز! هرگز! اگر كسی به اندازه ریگ های پراكنده بیابان و به عدد قَطرات باران در طول دنیا در خدمت مادر بِایستد، نمی تواند حقّ یك روز را كه مادر، او را در شكمش حمل كرده است، ادا كند.

منبع: عوالى اللآلى، ج 1، ص 269، ح 77.