سخت كوشى اهل بیت در عبادت

الإمام الحسن علیه السلام

رَأَيتُ اُمّي فاطِمَةَ عليهاالسلامقائِمَةً في مِحرابِها لَيلَةَ الجُمُعَةِ، فَلَم تَزَل راكِعَةً ساجِدَةً حَتَّی انفَجَرَ عَمودُ الصُّبحِ، وسَمِعتُها تَدعو لِلمُؤمِنينَ والمُؤمِناتِ وتُسَمّيهِم وتُكثِرُ الدُّعاءَ لَهُم ولا تَدعو لِنَفسِها بِشَيءٍ، فَقُلتُ: يا اُمّاه، لِمَ لا تَدعينَ لِنَفسِكِ كَما تَدعينَ لِغَيرِكِ ؟ فَقالَت: يا بُنَيَّ، الجارَ ثُمَّ الدّارَ.

امام حسن علیه السلام:مادرم فاطمه علیها السلام را در شب جمعه در محراب دیدم كه به عبادت ایستاده بود. او همچنان در ركوع بود، تا روشنی بامداد برآمد. شنیدم كه او به مردان و زنان مؤمن دعا می كرد و آنها را نام می بُرد و برای آنها فراوان دعا می كرد در حالی كه برای خود دعایی نمی كرد. گفتم: مادر! چرا همان گونه كه برای دیگران دعا می كنی برای خود دعا نمی كنی؟ فرمود: فرزندم! نخست همسایه و سپس [اهل] خانه.

منبع: دلائل الإمامة: 152 / 65، علل الشرائع: 181 / 1، كشف الغمّة: 2 / 94، ضیافة الإخوان: 265 كلّها عن فاطمة الصغرى عن الإمام الحسین علیه السلام.