سخت كوشى اهل بیت در عبادت

عنه علیه السلام

كانَ أبي عليهالسلام كَثيرَ الذِّكرِ، لَقَد كُنتُ أمشي مَعَهُ وإنَّهُ لَيَذكُرُ اللّه َ، وآكُلُ مَعَهُ الطَّعامَ وإنَّهُ لَيَذكُرُ اللّه َ، ولَقَد كانَ يُحَدِّثُ القَومَ وما يَشغَلُهُ ذلِكَ عَن ذِكرِ اللّه ِ، وكُنتُ أری لِسانَهُ لازِقًا بِحَنَكِهِ يَقولُ: لا إلهَ إلاَّ اللّه ُ، وكانَ يَجمَعُنا فَيَأمُرُنا بِالذِّكرِ حَتّی تَطلُعَ الشَّمسُ، ويَأمُرُ بِالقِراءَةِ مَن كان يَقرَأُ مِنّا، ومَن كانَ لا يَقرَأُ مِنّا أمَرَهُ بِالذِّكرِ.

امام صادق علیه السلام:پدرم، ذكر فراوان می گفت، من با او راه می رفتم، در حالی كه او ذكر خدا بر لب داشت و با او غذا می خوردم در حالی كه او خدا را یاد می آورد، او با مردم سخن می گفت و این هم او را از ذكر الهی باز نمی داشت، زبان او را می دیدم كه از ذكر «لا اله الاّ اللّه» به سقف دهانش چسبیده بود. او ما را گرد می آورد و از ما می خواست تا بر آمدن آفتاب ذكر گوییم. هر كه را از ما [كه می توانست] قرائت كند، دستور قرائت قرآن می داد و به هر كه قرائت نمی كرد، دستور ذكر می داد.

منبع: الكافی: 2 / 499 / 1 عن ابن القدّاح.