براى رضاى خدا، و نه افراط و نه

امام صادق علیه السلام

لَوْ اَنَّ رَجُلاً اَ نْـفَقَ ما فی يَدَيهِ فی سَبيلٍ مِنْ سَبيلِ اللّه ِ ما كانَ اَحْسَنَ وَ لا وُفِّقَ، اَ لَيْسَ يَقولُ اللّه ُ تَعالی: «وَ لا تُلقوا بِاَيْديكُمْ اِلَی التَّهْلُـكَةِ وَ اَحْسِنوا اِنَّ اللّه َ يُحِبُّ المُحْسِنينَ»؟! يَعنِی الْمُقْتَصِدينَ؛

اگر كسی دار و ندار خود را در راهی از راه های خدا خرج كند، كار خوبی نكرده و توفیقی نیافته است. مگر نه این كه خدای تعالی می فرماید: «با دست هایتان خود را به هلاكت نیندازید و نیكی كنید كه خداوند، نیكوكاران را دوست دارد»؟ مقصود [از نیكوكاران]، میانه رَوی كنندگان هستند.

منبع: كافى، ج 4، ص 53، ح 7.