زندان مؤمن و بهشت كافر

قـالَ النّبِیّ صلی الله علیه و آله

يا أباذَرٍّ، الدُّنيا سِجنُ المُؤمِنِ وجَنَّةُ الكافِرِ، وما أصبَحَ فيها مُؤمِنٌ إلاّ حَزينا، فَكَيفَ لا يَحزَنُ المُؤمِنُ وقَد أوعَدَهُ اللّه ُ جَلَّ ثَناؤُهُ أنَّهُ وارِدُ جَهَنَّمَ ولَم يَعِدهُ أنَّهُ صادِرٌ عَنها! ولَيَلقَيَنَّ أعراضا ومُصيباتٍ واُمورا تَغيظُهُ، ولَيُظلَمَنَّ فلا يُنتَصَرُ، يَبتَغي ثَوابا مِنَ اللّه ِ تَعالی، فَلا يَزالُ حَزينا حَتّی يُفارِقَها، فَإِذا فارَقَها أفضی إلَی الرّاحَةِ وَالكَرامَةِ.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آلهـ به ابو ذر ـ : ای ابو ذر! دنیا، زندان مؤمن و بهشتِ كافر است و هیچ مؤمنی در دنیا نیست، مگر آن كه اندوهگین است، و چگونه مؤمن، اندوهگین نباشد، حالْ آن كه خداوند او را بیمِ در آمدن به دوزخ داده و نویدِ بیرون شدن از آن را به او نداده است؟! بی گمان، او پیشامدها و مصیبت ها و اموری خواهد دید كه او را به خشم می آورد، و ستم ها خواهد چشید، بی آن كه انتقامش گرفته شود و [از این ره گذر [پاداشی از خدای متعال می جوید. پس او هماره اندوهگین است تا آن گاه كه از دنیا جدا شود و چون از دنیا رفت، به آسایش و كرامت [الهی [می رسد.

منبع: مكارم الأخلاق: ج 2 ص 367 ح 2661، تنبیه الخواطر: ج 2 ص 55 وفیه «أمراضا» بدل «أعراضا»، الأمالی للطوسی: ص 529 ح 1162، أعلام الدین: ص 192 ولیس فیهما ذیله من «ولیلقینّ...» وكلّها عن أبی الأسود الدؤلی، بحار الأنوار: ج 77 ص 78 ح 3.