ادبِ نادارى

كنز الفوائد

مِمّا رُوِيَ عَن لُقمانَ عليه السلام مِن حِكمَتِهِ ووَصِيَّتِهِ لاِبنِهِ:... اِعلَم ـ يا بُنَيَّ ـ أنّي ذُقتُ الصَّبِرَ وأنواعَ المُرِّ فَلَم أرَ أمَرَّ مِنَ الفَقرِ، فَإِنِ افتَقَرتَ يَوماً فَاجعَل فَقرَكَ بَينَكَ وبَينَ اللّه‏ِ، ولا تُحَدِّثِ النّاسَ بِفَقرِكَ فَتَهونَ عَلَيهِم، ثُمَّ سَل فِي النّاسِ: هَل مِن أحَدٍ دَعَا اللّه‏َ فَلَم يُجِبهُ، أو سَأَلَهُ فَلَم يُعطِهِ.

روایت شده كه از سفارش‏های حكیمانه لقمان به پسرش، این بود: «... بدان ای پسرم! من شیره درخت صبر و انواع تلخی‏ها را چشیدم؛ ولی چیزی تلخ‏تر از فقر نیافتم. اگر روزی فقیر شدی، فقرت را بین خود و خدا پنهان كن و مردم را از آن باخبر نكن؛ چون نزد آنان سبك می‏شوی. سپس از مردم بپرس: آیا كسی هست كه خدا را خوانده باشد، ولی او را جواب نداده باشد، یا از خدا خواسته باشد، ولی عطایش نكرده باشد؟!».

منبع: فی بحار الأنوار: «یا بُنَیَّ، اُدعُ اللّه‏َ ثُمَّ سَل...».كنز الفوائد: ج 2 ص 66، بحار الأنوار: ج 13 ص 432 ح 24.