الف ـ سراى آزمایش

الإمام علیّ علیه السلام

هِيَ دارُ عُقوبَةٍ وزَوالٍ، وفَناءٍ وبَلاءٍ، نُورُها ظُلمَةٌ، وعَيشُها كَدِرٌ، وغَنِيُّها فَقيرٌ، وصَحيحُها سَقيمٌ، وعَزيزُها ذَليلٌ، فَكُلُّ مُنعَمٍ بِرَغدِهاشَقِيٌّ، وكُلُّ مَغرورٍ بِزينَتِها مَفتونٌ، وعِندَ كَشفِ الغِطاءِ يَعظُمُ النَّدَمُ، ويُحمَدُ الصَّدرُأو يُذَمُّ.

امام علی علیه السلام ـ در وصف دنیا ـ : دنیا، سرای كیفر و زوال، و نابودی و بلاست. روشنایی آن، تاریكی است و عیش آن، مكدّر. توانگرش نادار، تن درستش ناخوش و عزیزش خوار. هر برخوردار از نعمت های آن، شوربخت است و هر سرمست از زر و زیورهای آن، فریفته. آن گاه كه پرده كنار برود، پشیمانی بالا می گیرد و آغاز [كار]، ستایش یا نكوهش می شود.

منبع: فی المصدر: «فكلّ نعم یرغدها»، والتصویب من بحار الأنوار. ورَغُدَ العَیشُ: اِتّسع ولانَ فهو رَغْد (المصباح المنیر: ص 231 «رغد»). / صَدْرُ كلّ شیء: أوّله (الصحاح: ج 2 ص 709 «صدر»). والصَّدَر ـ بالتحریك ـ: رجوع المسافر من مقصده والشارِبَة من الوِرد (النهایة: ج 3 ص 15 «صدر»). / مطالب السؤول: ص 52 ؛ بحار الأنوار: ج 78 ص 22 ح 84.