حكمت آزمایش

الإمام علیّ علیه السلام

كُلّما كانتِ البَلوی والاختبارُ أعظمَ كانتِ المَثُوبةُ والجَزاءُ أجْزَلَ، ألَا تَرَونَ أنَّ اللّهسبحانه اخْتَبرَ الأوَّلِينَ مِن لَدُنْ آدمَ صلواتُ اللّه ِ عليهِ إلی الآخِرينَ مِن هذاالعالَمِ بأحجارٍ لا تَضُرُّ ولا تَنفَعُ، ولا تُبصِرُ ولا تَسمَعُ، فجَعَلَها بَيتَهُ الحَرامَ الّذي جَعَلَهَ اللّه ُ للنّاسِ قِياما...؟! ولكنّ اللّهيَخْتبِرُ عِبادَهُ بأنواعِ الشَّدائدِ، ويَتَعبّدُهُم بأنواعِ المَجاهِدِ، ويَبْتَليهِم بضُروبِ المَكارِهِ؛ إخْراجا للتَّكَبُّرِ مِن قلوبهِمْ، وإسْكانا للتَّذَلُّلِ في نُفوسِهِم، ولِيَجْعلَ ذلكَ أبوابا فُتُحا إلی فضلِهِ، وأسبابا ذُلُلاً لِعَفوِهِ.

هر چه امتحان و آزمایش بزرگتر باشد ثواب و پاداش فراوانتر است. مگر نمی بینید كه خداوند سبحان پیشینیان را، از زمان آدم صلوات اللّهعلیه تا آخرین نفر از مردم این جهان، با سنگهایی كه زیان و سودی نمی رسانند و نمی توانند ببینند و بشنوند، آزمود و آن سنگها را خانه با حرمت خود ساخت؛ خانه ای كه برای مردم بر پا گردانید...؟! اما خداوند بندگانش را با انواع سختیها می آزماید و با رنج و كوششهای گوناگون به بندگی وادارشان می كند و با انواع ناخوشایندها امتحانشان می كند تا خود بزرگ بینی را از دلهایشان بیرون كند و فروتنی را در جانهاشان جای دهد و این را درهایی قرار دهد گشوده به سوی فضل و بخشش خود و وسایلی آماده برای گذشت و آمرزش خویش.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 192.