در ذكر فضائل خويش

امیرالمومنین (ع) در خطبه 188

و من خطبة له عليه السلام - وَ لَقَدْ عَلِمَ الْمُسْتَحْفَظُونَ مِنْ أَصْحَابِ مُحَمَّدٍ- صلى الله عليه واله- أَنِّي لَمْ أَرُدَّ عَلَى اللَّهِ وَ لَا عَلَى رَسُولِهِ سَاعَةً قَطُّ وَ لَقَدْ وَاسَيْتُهُ بِنَفْسِي فِي الْمَوَاطِنِ الَّتِي تَنْكُصُ فِيهَا الْأَبْطَالُ وَ تَتَأَخَّرُ فِيهَا الْأَقْدَامُ نَجْدَةً أَكْرَمَنِي اللَّهُ بِهَا وَ لَقَدْ قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه واله وَ إِنَّ رَأْسَهُ لَعَلَى صَدْرِي وَ لَقَدْ سَالَتْ نَفْسُهُ فِي كَفِّي فَأَمْرَرْتُهَا عَلَى وَجْهِي وَ لَقَدْ وَلِيتُ غُسْلَهُ- صلى الله عليه واله- وَ الْمَلَئِكَةُ أَعْوَانِي فَضَجَّتِ الدَّارُ وَ الْأَفْنِيَةُ مَلَأٌ يَهْبِطُ وَ مَلَأٌ يَعْرُجُ وَ مَا فَارَقَتْ سَمْعِي هَيْنَمَةٌ مِنْهُمْ يُصَلُّونَ عَلَيْهِ حَتَّى وَارَيْنَاهُ فِي ضَرِيحِهِ فَمَنْ ذَا أَحَقُّ بِهِ مِنِّي حَيّاً وَ مَيِّتاً فَانْفُذُوا عَلَى بَصَائِرِكُمْ وَ لْتَصْدُقْ نِيَّاتُكُمْ فِي جِهَادِ عَدُوِّكُمْ فَوَالَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ إِنِّي لَعَلَى جَادَّةِ الْحَقِّ وَ إِنَّهُمْ لَعَلَى مَزَلَّةِ الْبَاطِلِ أَقُولُ مَا تَسْمَعُونَ وَ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِي وَ لَكُمْ

از خطبه‏هاي آن حضرت است - از ياران محمّد (ص) آنان كه گنجور اسرارند و كتاب و سنّت را امانتدار، مي‏دانند كه من، دمي معارض فرمان خدا و رسول او نبودم و به جان خود پيامبر (ص) را ياري نمودم آنجا كه دليران واپس خزيدند، و گامها برگرديدند. آن دليري و مردانگيي بود كه خدا به من ارزاني فرمود. و رسول خدا (ص) جان سپرد حالي كه سر او بر سينه من بود. و نفس او در كف من روان شد. آن را بر چهره خويش كشيدم، و شستن او را عهده‏دار گرديدم، و فرشتگان ياور من بودند و خانه و پيرامون آن فرياد مي‏كشيد. گروهي - فرشته - فرود مي‏آمد و گروهي به آسمان مي‏پريد، و بانگ آنان از گوش من نبريد. بر وي درود مي‏گفتند تا او را در خاك نهاديم. پس چه كسي سزاوارتر است بدو از من، چه در زندگي او و چه پس از مردن پس با دل بينا به راه افتيد و نيت خويش را در جهاد با دشمن خود راست بداريد كه به خدايي كه جز او خدايي نيست من به راه حق مي‏روم و آنان بر لغزشگاه باطلند. مي‏شنويد آنچه را مي‏گويم و براي خود و شما از خدا آمرزش مي‏خواهم.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 188