به زياد بن ابيه

امیرالمومنین (ع) در نامه 20

و من كتاب له عليه السلام إلى زياد بن أبيه و هو خليفة عامله عبد الله بن عباس على البصرة و عبد الله عامل أمير المؤمنين- عليه السلام- يومئذ عليها و على كور الأهواز و فارس و كرمان - وَ إِنِّي أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ بَلَغَنِي أَنَّكَ خُنْتَ مِنْ فَيْ‏ءِ الْمُسْلِمِينَ شَيْئاً صَغِيراً أَوْ كَبِيراً لَأَشُدَّنَّ عَلَيْكَ شَدَّةً تَدَعُكَ قَلِيلَ الْوَفْرِ ثَقِيلَ الظَّهْرِ ضَئِيلَ الْأَمْرِ وَ السَّلَامُ

نامه 20 از نامه آن حضرت است به زياد بن ابيه و او در بصره نايب عبد اللّه پسر عباس بود، و عبد اللّه از جانب علي (ع) در اهواز و فارس و كرمان حكومت داشت. - و همانا من به خدا سوگند مي‏خورم، سوگندي راست. اگر مرا خبر رسد كه تو در فيي‏ء مسلمانان اندك يا بسيار خيانت كرده‏اي، چنان بر تو سخت گيرم كه اندك مال ماني و در مانده به هزينه عيال، و خوار و پريشانحال، و السلام.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 20