به مردم كوفه

امیرالمومنین (ع) در نامه 57

و من كتاب له عليه السلام إلى أهل الكوفة عند مسيره من المدينة إلى البصرة - أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي خَرَجْتُ مِنْ حَيِّي هَذَا إِمَّا ظَالِماً وَ إِمَّا مَظْلُوماً وَ إِمَّا بَاغِياً وَ إِمَّا مَبْغِيّاً عَلَيْهِ وَ أَنَاَ أُذَكِّرُ اللَّهَ مَنْ بَلَغَهُ كِتَابِي هَذَا لَمَّا نَفَرَ إِلَيَّ فَإِنْ كُنْتُ مُحْسِناً أَعَانَنِي وَ إِنْ كُنْتُ مُسِيئاً اسْتَعْتَبَنِي

از نامه آن حضرت است به مردم كوفه چون از مدينه به بصره مي‏رفت - اما بعد، من از جايگاه خود برون شدم، ستمكارم يا ستمديده، نافرمانم يا - مردم - از فرمانم سركشيده. من خدا را به ياد كسي مي‏آورم كه اين نامه‏ام بدو برسد، تا چون نزد من آمد، اگر نكو كار بودم ياري‏ام كند و اگر گناهكار بودم از من بخواهد تا به حق بازگردم.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 57