بعد از حكميت

امیرالمومنین (ع) در خطبه 35

و من خطبة له عليه السلام بعد التحكيم - الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ إِنْ أَتَى الدَّهْرُ بِالْخَطْبِ الْفَادِحِ وَ الْحَدَثِ الْجَلِيلِ وَ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ لَيْسَ مَعَهُ إِلَهٌ غَيْرُهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ صلى الله عليه و اله أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَعْصِيَةَ النَّاصِحِ الشَّفِيقِ الْعَالِمِ الْمُجَرِّبِ تُورِثُ‏ الْحَسْرَةَ وَ تُعْقِبُ النَّدَامَةَ وَ قَدْ كُنْتُ أَمَرْتُكُمْ فِي هَذِهِ الْحُكُومَةِ أَمْرِي وَ نَخَلْتُ لَكُمْ مَخْزُونَ رَأْيِي لَوْ كَانَ يُطَاعُ لِقَصِيرٍ أَمْرٌ فَأَبَيْتُمْ عَلَيَّ إِبَاءَ الْمُخَالِفِينَ الْجُفَاةِ وَ الْمُنَابِذِينَ الْعُصَاةِ حَتَّى ارْتَابَ النَّاصِحُ بِنُصْحِهِ وَ ضَنَّ الزَّنْدُ بِقَدْحِهِ فَكُنْتُ أَنَا وَ إِيَّاكُمْ كَمَا قَالَ أَخُو هَوَازِنَ أَمَرْتُكُمْ أَمْرِي بِمُنْعَرِجِ اللِّوَى فَلَمْ تَسْتَبِينُوا النُّصْحَ إِلَّا ضُحَى الْغَدِ

از خطبه‏هاي آن حضرت است بعد از گماردن داوران - سپاس خداي راست، هرچند روزگار كاري دشوار پيش آورده، و حادثه‏اي بزرگ پديد كرده. گواهي مي‏دهم كه خدا يكي است، انبازي ندارد و با او شريكي نيست، و محمّد بنده او و فرستاده اوست. درود بر او و آل او باد. امّا بعد، نافرماني خيرخواه مهربان، داناي كاردان، دريغ خوردن آرد، و پشيماني به دنبال دارد. در باره اين داوري رأي خويش را گفتم، و آنچه درون دل داشتم از شما ننهفتم، «رأي راست آن بود اگر مي‏پذيرفتيد». امّا مخالف وار، سر باز زديد و نافرماني پيش گرفتيد، جفا ورزيديد و به راه عصيان رفتيد، تا آنكه نصيحتگو در باره خود بدگمان شد، و «حلوا رنج دهان»، و داستان من و شما چنان كه: نصيحت همه عالم چو باد در قفس است به گوش مردم نادان چو آب در غربال

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 35