ضرورت ترک آداب جاهلی

امیرالمومنین (ع) در حکمت 36

وَ قَالَ عليه السلام- وَ قَدْ لَقِيَهُ عِنْدَ مَسِيرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِينُ الْأَنْبَارِ فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَيْنَ يَدَيْهِ- - مَا هَذَا الَّذِي صَنَعْتُمُوهُ فَقَالُوا خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا يَنْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُكُمْ وَ إِنَّكُمْ لَتَشُقُّونَ (بِهِ) عَلَى أَنْفُسِكُمْ فِي دُنْيَاكُمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِي آخِرَتِكُمْ وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ النَّارِ

(و چون دهقانان انبار هنگام رفتن امام به شام او را ديدند، براي وي پياده شدند و پيشاپيش دويدند. فرمود:) - اين چه كار بود كه كرديد (گفتند: عادتي است كه داريم و بدان اميران خود را بزرگ مي‏شماريم. فرمود:) به خدا كه اميران شما از اين كار سودي نبردند، و شما در دنيايتان خود را بدان به رنج مي‏افكنيد و در آخرتتان‏ بدبخت مي‏گرديد. و چه زيانبار است رنجي كه كيفر در پي آن است، و چه سودمند است آسايشي كه با آن از آتش امان است.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 36