دو عامل ایمنی مسلمین

امیرالمومنین (ع) در حکمت 85

وَ حَكَى عَنْهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَاقِرُ عليهما السلام أَنَّهُ قَالَ - كَانَ فِي الْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَكُمُ الْآخَرَ فَتَمَسَّكُوا بِهِ أَمَّا الْأَمَانُ الَّذِي رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه واله وَ أَمَّا الْأَمَانُ الْبَاقِي فَالِاسْتِغْفَارُ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ و هذا من محاسن الاستخراج و لطائف الاستنباط

(و ابو جعفر محمد بن علي باقر از او (ع) حكايت كرد كه فرمود:) - دو چيز در زمين مايه أمان از عذاب خدا بود، يكي از آن دو برداشته شد پس ديگري را بگيريد و بدان چنگ زنيد: امّا اماني كه برداشته شد رسول خدا (ص) بود. و امّا اماني كه مانده است آمرزش خواستن است. خداي تعالي فرمايد «و خدا آنان را عذاب نمي‏كند حالي كه تو در ميان آناني و خدا عذابشان نمي‏كند حالي كه آمرزش مي‏خواهند» (و اين از نيكوتر لطايف معني را برون آوردن است و ظرافت سخن را آشكار كردن.)

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 85