عشق به امام علی (ع) و طاقت نداشتن تحمل آن

امیرالمومنین (ع) در حکمت 108

وَ قَالَ عليه السلام وَ قَدْ تُوُفِّيَ سَهْلُ بْنُ حُنَيْفٍ الْأَنْصَارِيُّ بِالْكُوفَةِ بَعْدَ مَرْجَعِهِ مِنْ صِفِّينَ مَعَهُ وَ كَانَ مِنْ أَحَبِّ النَّاسِ إِلَيْهِ - لَوْ أَحَبَّنِي جَبَلٌ لَتَهَافَتَ و معنى ذلك أن المحنة تغلظ عليه فتسرع المصائب إليه و لا يفعل ذلك إلا بالأتقياء الأبرار و المصطفين الأخيار و هذا مثل قوله عليه السلام مَنْ أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَلْيَسْتَعِدَّ لِلْفَقْرِ جِلْبَاباً و قد يؤول ذلك على معنى آخر ليس هذا موضع ذكره

(سهل پسر حنيف أنصاري پس از بازگشت از صفّين در كوفه مرد، و امام او را از هركس بيشتر دوست مي‏داشت فرمود:) - اگر كوهي مرا دوست بدارد در هم فرو ريزد (و معني آن اين است كه رنج بر او سخت شود و مصيبتها به سوي او شتاب گيرد. و چنين كار نكنند جز با پاكيزگان نيكوكار و گزيدگان اخيار. و اين مانند فرموده اوست كه:) هر كه ما أهل بيت را دوست گيرد، درويشي را همچون پوشاك بپذيرد (و گاه اين سخن را به معني ديگر تأويل كنند كه اينجا جاي آوردن آن نيست.)

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 108