ارزش های اخلاقی

امیرالمومنین (ع) در حکمت 202

وَ قَالَ عليه السلام - الْجُودُ حَارِسُ الْأَعْرَاضِ وَ الْحِلْمُ فِدَامُ السَّفِيهِ وَ الْعَفْوُ زَكَاةُ الظَّفَرِ وَ السُّلُوُّ عِوَضُكَ مِمَّنْ غَدَرَ وَ الِاسْتِشَارَةُ عَيْنُ الْهِدَايَةِ وَ قَدْ خَاطَرَ مَنِ اسْتَغْنَى بِرَأْيِهِ وَ الصَّبْرُ يُنَاضِلُ الْحِدْثَانَ وَ الْجَزَعُ مِنْ أَعْوَانِ الزَّمَانِ وَ أَشْرَفُ الْغِنَى تَرْكُ الْمُنَى وَ كَمْ مِنْ عَقْلٍ أَسِيرٍ عِنْدَ هَوَى أَمِيرٍ وَ مِنَ التَّوْفِيقِ حِفْظُ التَّجْرِبَةِ وَ الْمَوَدَّةُ قَرَابَةٌ مُسْتَفَادَةٌ وَ لَا تَأْمَنَنَّ مَلُولًا

(و فرمود:) - جوانمردي آبروها را پاسبان است و بردباري بي خرد را بند دهان و گذشت پيروزي را زكات است و فراموش كردن آن كه خيانت كرده براي تو مكافات، و رأي زدن ديده راه يافتن است، و آن كه تنها با رأي خود ساخت خود را به مخاطره انداخت، و شكيبايي دور كننده سختيهاي روزگار است و ناشكيبايي زمان را - بر فرسودن آدمي يار، و گراميترين بي‏نيازي وانهادن آرزوهاست و بسا خرد كه اسير فرمان هواست، و تجربت اندوختن، از توفيق بود و دوستي ورزيدن پيوند با مردم را فراهم آرد، و هرگز امين مشمار آن را كه به ستوه بود و تاب نيارد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 202