ارزش های والای اخلاقی

امیرالمومنین (ع) در حکمت 427

وَ قَالَ عليه السلام - مَا كَانَ اللَّهُ لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الشُّكْرِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الزِّيَادَةِ وَ لَا لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الدُّعَاءِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْإِجَابَةِ وَ لَا لِيَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَةِ

(و فرمود:) - خدا در سپاس گفتن را بر بنده‏اي نمي‏گشايد حالي كه در نعمت را به روي او ببندد، و در دعا را بر روي او باز نمي‏كند و در پذيرفتن را بر وي فراز. و در توبه را به روي بنده نمي‏گشايد و در آمرزش را بر وي ببندد - و استوار نمايد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 427