فلسفه احکام الهی

امیرالمومنین (ع) در حکمت 244

وَ قَالَ عليه السلام - فَرَضَ اللَّهُ الْإِيمَانَ تَطْهِيراً مِنَ الشِّرْكِ وَ الصَّلَاةَ تَنْزِيهاً عَنِ الْكِبْرِ وَ الزَّكَاةَ تَسْبِيباً لِلرِّزْقِ وَ الصِّيَامَ ابْتِلَاءً لِإِخْلَاصِ الْخَلْقِ وَ الْحَجَّ تَقْوِيَةً لِلدِّينِ وَ الْجِهَادَ عِزّاً لِلْإِسْلَامِ وَ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ مَصْلَحَةً لِلْعَوَامِّ وَ النَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ رَدْعاً لِلسُّفَهَاءِ وَ صِلَةَ الرَّحِمِ مَنْمَاةً لِلْعَدَدِ وَ الْقِصَاصَ حَقْناً لِلدِّمَاءِ وَ إِقَامَةَ الْحُدُودِ إِعْظَاماً لِلْمَحَارِمِ وَ تَرْكَ شُرْبِ الْخَمْرِ تَحْصِيناً لِلْعَقْلِ وَ مُجَانَبَةَ السَّرِقَةِ إِيجَاباً لِلْعِفَّةِ وَ تَرْكَ الزِّنَى تَحْصِيناً لِلنَّسَبِ وَ تَرْكَ اللِّوَاطِ تَكْثِيراً لِلنَّسْلِ وَ الشَّهَادَاتِ اسْتِظْهَاراً عَلَى الْمُجَاحَدَاتِ وَ تَرْكَ الْكَذِبِ تَشْرِيفاً لِلصِّدْقِ وَ السَّلَامَ أَمَاناً مِنَ الْمَخَاوِفِ وَ الْإِمَامَةَ نِظَاماً لِلْأُمَّةِ وَ الطَّاعَةَ تَعْظِيماً لِلْإِمَامَةِ

(و فرمود:) - خدا ايمان را واجب كرد براي پاكي از شرك ورزيدن، و نماز را براي پرهيز از خود بزرگ ديدن، و زكات را تا موجب رسيدن روزي شود، و روزه را تا اخلاص آفريدگان آزموده گردد، و حج را براي نزديك شدن دينداران، و جهاد را براي ارجمندي اسلام و مسلمانان، و امر به معروف را براي اصلاح كار همگان، و نهي از منكر را براي بازداشتن بيخردان، و پيوند با خويشاوندان را به خاطر رشد و فراوان شدن شمار آنان، و قصاص را تا خون ريخته نشود، و برپا داشتن حد را تا آنچه حرام است بزرگ نمايد، و ترك ميخوارگي را تا خرد برجاي ماند، و دوري از دزدي را تا پاكدامني از دست نشود، و زنا را وانهادن تا نسب نيالايد، و غلامبارگي را ترك كردن تا نژاد فراوان گردد، و گواهي دادنها را - بر حقوق - واجب فرمود تا حقوق انكار شده استيفا شود، و دروغ نگفتن را، تا راستگويي حرمت يابد، و سلام كردن را تا از ترس ايمني آرد، و امامت را تا نظام امت پايدار باشد، و فرمانبرداري را تا امام - در ديده‏ها - بزرگ نمايد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 244