هدفداری انسان و ضرورت تقوا

امیرالمومنین (ع) در حکمت 362

وَ رُوِيَ أَنَّهُ عليه السلام قَلَّمَا اعْتَدَلَ بِهِ الْمِنْبَرُ إِلَّا قَالَ أَمَامَ الْخُطْبَةِ - أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا اللَّهَ فَمَا خُلِقَ امْرُؤٌ عَبَثاً فَيَلْهُوَ وَ لَا تُرِكَ سُدًى فَيَلْغُوَ وَ مَا دُنْيَاهُ الَّتِي تَحَسَّنَتْ لَهُ بِخَلَفٍ مِنَ الْآخِرَةِ الَّتِي قَبَّحَهَا سُوءُ النَّظَرِ عِنْدَهُ وَ مَا الْمَغْرُورُ الَّذِي ظَفِرَ مِنَ الدُّنْيَا بِأَعْلَى هِمَّتِهِ كَالْآخَرِ الَّذِي ظَفِرَ مِنَ الْآخِرَةِ بِأَدْنَى سُهْمَتِهِ

(و روايت شده است كه امام عليه السلام كمتر به منبر مي‏نشست كه پيش از خطبه نگويد:) - مردم از خدا بترسيد كه هيچ انساني بيهوده آفريده نگرديده تا به بازي پردازد، و او را وا ننهاده‏اند تا خود را سرگرم بي‏فايدت سازد، و دنيايي كه خود را در ديده او زيبا داشته جايگزين آخرتي نشود كه آن را زشت انگاشته، و فريفته‏اي كه از دنيا به بالاترين مقصود نايل گرديده چون كسي نيست كه از آخرت به كمترين نصيب رسيده.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 362