ضرورت موقعیت شناسی

امیرالمومنین (ع) در حکمت 394

وَ قَالَ عليه السلام لِبَعْضِ مُخَاطِبِيهِ- وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا- - لَقَدْ طِرْتَ شَكِيراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً و الشكير هاهنا أول ما ينبت من ريش الطائر قبل أن يقوى‏ و يستحصف و السقب الصغير من الإبل و لا يهدر إلا بعد أن يستفحل

(و به يكي از كساني كه بدو سخني گفته بود و از مقدار وي بزرگتر مي‏نمود فرمود:) - پر نياورده پريدي و در خردسالي بانگ در كشيدي. (و شكير، نخست پرهاست كه بر پرنده رويد، پيش از آنكه نيرومند و استوار شود، و سقب شتر خردسال است و شتر بانگ بر نياورد مگر آن گاه كه فحل گردد.)

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 394