دنیا شناسی

امیرالمومنین (ع) در حکمت 74

وَ مِنْ خَبَرِ ضِرَارِ بْنِ ضَمْرَةَ الضَّبَابِيِّ عِنْدَ دُخُولِهِ عَلَى مُعَاوِيَةَ وَ مَسْأَلَتِهِ لَهُ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام قَالَ فَأَشْهَدُ لَقَدْ رَأَيْتُهُ فِي بَعْضِ مَوَاقِفِهِ وَ قَدْ أَرْخَى اللَّيْلُ سُدُولَهُ وَ هُوَ قَائِمٌ فِي مِحْرَابِهِ قَابِضٌ عَلَى لِحْيَتِهِ يَتَمَلْمَلُ تَمَلْمُلَ السَّلِيمِ وَ يَبْكيَ بُكَاءَ الْحَزِينِ وَ يَقُولُ - يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا إِلَيْكِ عَنِّي أَ بِي تَعَرَّضْتِ أَمْ إِلَيَّ تَشَوَّقْتِ لَا حَان‏ حِينُكِ هَيْهَاتَ غُرِّي غَيْرِي لَا حَاجَةَ لِي فِيكَ قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلَاثاً لَا رَجْعَةَ فِيهَا فَعَيْشُكِ قَصِيرٌ وَ خَطَرُكِ يَسِيرٌ وَ أَمَلُكِ حَقِيرٌ آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِيقِ وَ بُعْدِ السَّفَرِ وَ عَظِيمِ الْمَوْرِدِ

(و در خبر ضرار پسر ضمره ضبابي است كه چون بر معاويه در آمد و معاويه وي را از امير المؤمنين (ع) پرسيد، گفت: گواهم كه او را در حالي ديدم كه شب پرده‏هاي خود را افكنده بود، و او در محراب خويش بر پا ايستاده، محاسن را به دست گرفته چون مار گزيده به خود مي‏پيچيد و چون اندوهگيني مي‏گريست، و مي‏گفت:) - اي دنيا اي دنيا از من دور شو - با خودنمايي - فرا راه من آمده‏اي يا شيفته‏ام شده‏اي مباد كه تو در دل من جاي گيري. هرگز جز مرا بفريب مرا به تو چه نيازي است من تو را سه بار طلاق گفته‏ام و بازگشتي در آن نيست. زندگاني‏ات كوتاه است و جاهت ناچيز، و آرزوي تو داشتن خرد - نيز - آه از توشه اندك و درازي راه و دوري منزل و سختي در آمدنگاه.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 74