بنابر آیات و روایات و دلایل عقلی و نقلی، خدا یکتاست و شریکی ندارد. و این امر، بر اصل توحید و وحدانیت خداوند تبارک و تعالی اشاره می کند.
اما، در برخی از آیات قرآن دیده شده که خداوند متعال گاهی برای خود از ضمیر مفرد (من) استفاده می کند. و گاهی اوقات هم برای خود از ضمیر جمع (ما) بهره می گیرد.
علت چیست؟
بسم ارحمُ الرَّاحمین....
بنابر تفاسیر قرآن کریم:
این که خداوند خود را مفرد به کار گیرد، امری کاملا طبیعی است. زیرا خدا یگانه است و توحید، اولین رکن از اصول دین است.
1.بیان عظمت خود، به مخاطب.
2.نشان دادن عظمت کاری که انجام داده است و یا دارد درمورد شکوه آن کار، صحبت می کند.
3.توجه دادن انسان به اسبابی که خدا برای انجام کاری یا امری قرار داده است. از جمله: فرشتگان الهی. یعنی فرشتگان، مأموران خدا هستند که در نظام علت و معلول، در تحقق امور الهی دخیل هستند.
نکته)
اما جایی که خدا کاری را بی واسطه و فقط توسط خود انجام داده است، ضمیر « أنَا: من» متکلم وحده را استفاده می کند: « اِنّی تَوَّابٌ رَحیمٌ: قطعا فقط من بسیار آمرزنده ی مهربانم.»
اما جایی که خدا، امور هستی یا کاری را با واسطه ی عوامل مادی و غیر مادی دیگر، اداره می کند، از ضمیر « نَحنُ: ما » متکلم مع الغیر استفاده می نماید: « اِنَّا اَنزَلنَاهُ فِی لَیلَهِ القَدرِ: همانا ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم.»
چون خداوند در زمانی ما استفاده می کند که عوامل آن بحث را نیز دخیل می کند به طور (مثال ما باران بارانیدیم) در اینجا به ابر و بخار و....اشاره دارد. اما در زمانی که من استفاده می کند به ریشه ی ماجرا یعنی یگانگی خودش اشاره دارد.
