چطور میشود، که ما از افتخار به پدر و مادر، نژاد، رنگ پوست، محل تولد، زبان و خط و پیشینه یا نیاکان خود لذت ببریم؟ در صورتی که در انتخاب آنها هیچ نقشی نداشته ایم؟
انسان ها بذاته دارای ویژگی «قدرت طلبی» هست. مواردی اعم از
همه و همه این موارد به نوعی به انسان قدرت می بخشند. فردی که در یک خانواده صاحب نام و سرشناس متولد می شود، طبیعتا در معرض دید بیشتر، دارای قدرت اجتماعی بیشتر و در مرکز توجه بیشتری قرار میگیرد. طبق ویژگی قدرست طلبی انسان (که در بعضی ها بیشتر و در بعضی ها کم رنگتر دیده می شود) قرار گرفتن در این شرایط برای انسان ها جذاب و لذت بخش است. این موضوع زمانی معنی واضح تری پیدا میکند که تضاد این ویژگی ها هم وجود داشته باشند.
پس مادامی که یک چیزی به ارضای حس قدرت طلبی و رفاه ما انسان ها کمک میکند، لذت بخش می باشد. طبیعتا دستآورد های شخصی انسان ها که ماحصل تلاش بوده، به مراتب جذابیت و ارزش خیلی بیشتری برای انسان دارند. چراکه بارها دیده شده که افرادی که در خانواده های مرفه زندگی میکنند و از جهات مختلفی بی نیاز هستند، احساس پوچی کرده و به انحرافات کشیده می شوند. این بدان معناست که داشته های غیر اکتسابی عمیقا احساس جذابیت و لذات را نیز فراهم نمیکنند.
لازم به توضیح است که از منظر نگرشی عمیق تر، اینگونه موارد جزو ارزش های انسانی شمرده نشده و قابل افتخار کردن نیستند. دیده شده که حتی افرادی بدون خانواده به مدارج عالی و جایگاه های متعالی رسیده اند و متقابلا افرادی دارای شرایط خوب ولی سرخرده شده اند.
پس به صورت عمیق اگر دیده شود، کلیه مسائل غیر اکتسابی جزو ارزش های مازاد انسانی لحاظ نمی شوند. ولی خب بطور کلی و از منظر یک نگاه سطحی، اینگونه موارد برتری محسوب شده و فکر کردن به آنها برای افرادی لذت بخش می باشد.
